Skituring (lub skitouring) to forma aktywności, która nawiązuje do długiej tradycji narciarstwa. Narciarz używa nart do przemieszczania się po zaśnieżonych szlakach, ale w razie konieczności wykonuje również zjazdy (czyli uprawia narciarstwo alpejskie) lub pokonuje płaski teren dynamicznym krokiem (można więc powiedzieć, że uprawia narciarstwo biegowe). Jakie narty do skituringu będą odpowiednie i czym różnią się poszczególne modele?
Osoby uprawiające skituring nie chcą ograniczać się tylko do szusowania po stokach czy energicznego marszu po wyznaczonej trasie. Chcą biegać, zjeżdżać, wdrapywać się na stromizny, a od czasu do czasu zwolnić tempo, by móc nacieszyć oczy pięknem zimowego krajobrazu. Skitouring wymaga zatem dobrej kondycji i odwagi, bo nie wszystkie etapy trasy są krótkie i łatwe do przejścia. Ta forma aktywności ma wiele wspólnego z początkami narciarstwa, gdy narty służyły do przemieszczania się w górach, a nie do rekreacji czy rywalizowania w zawodach sportowych.
Narty skiturowe muszą być przystosowane do poruszania się poza wyznaczonymi trasami i zróżnicowanych warunków terenowych. Stąd też narty z tej kategorii są dość lekkie i szerokie, dzięki czemu narciarz nie zapada się w miękkim i głębokim śniegu. Takie narty są również krótsze niż chociażby narty biegowe, ponieważ skiturowiec musi wykonywać rozmaite manewry i wobec tego potrzebuje zwrotnego, łatwego do opanowania sprzętu. Skręcanie ułatwia taliowana budowa, stosowana również w nartach zjazdowych. Bardzo ważne jest wiązanie – w przypadku nart skiturowych pięta jest ruchoma, co zapewnia wygodne podchodzenie. W takich nartach stosuje się również tzw. foki, czyli dopinane pasy materiału, które zapobiegają ślizganiu i tym samym ułatwią wchodzenie pod górę.
Skituring ma różne oblicza. Niektórzy podchodzą do takiej aktywności kompromisowo. Chcą dużo chodzić, ale i czerpać przyjemność ze zjazdów. Inni z kolei stawiają przede wszystkim na wspinaczkę zakończoną ekstremalnym zjazdem lub przeciwnie – wolą pokonać jak najwięcej kilometrów w jak najkrótszym czasie. Stąd też narty skiturowe należy dobierać pod kątem preferowanej formy aktywności. Niektóre modele bardziej nadają się do marszu, zaś inne są przystosowane do bardziej karkołomnych wyczynów.
Tour to podstawowa forma skituringu, w której narciarz pokonuje wzniesienia i zjazdy. Poziom trudności jest tutaj umiarkowany. Podejścia nie są bardzo wysokie czy strome, a zjazdy nie należą do ekstremalnych. Narty typu tour charakteryzują się dużą odpornością na uszkodzenia mechaniczne, ponieważ muszą sobie radzić z terenem o zróżnicowanym ukształtowaniu. Z drugiej strony są również dość lekkie, co ułatwia wchodzenie pod górę i zapobiega zapadaniu się w świeżym śniegu.
Nazwa skialpinizm pochodzi od połączenia słów „ski” (z ang. narty, jeździć na nartach) oraz alpinizm (czyli wspinaczka górska), co wiele tłumaczy. To zaawansowana forma skituringu, w której narciarz wdrapuje się na wysokie wzniesienia o bardzo dużym nachyleniu i znacznej ekspozycji. Zjazdy są zwykle ekstremalnie strome i często utrudnione przez wystające formacje skalne czy wąski teren (wąwóz, żleb). Narty do skialpinizmu zapewniają stabilność przy dużych prędkościach, tłumienie drgań i płynne przechodzenie z łuku do łuku. Jednocześnie są znacznie lżejsze niż klasyczne narty, ponieważ przy bardzo wymagających podejściach narciarz musi dźwigać również sprzęt wspinaczkowy i plecak lawinowy. Dodatkowo wiązania często umożliwiają dołączenie raków.
Narty skiturowe do speedtouringu umożliwiają pokonywanie dużych odległości w krótkim czasie. W związku z tym muszą być przede wszystkim bardzo lekkie, a także dość odporne na uderzenia. Przy speedzie często trzeba zmagać się z oblodzonymi i twardymi podłożami, dlatego narty przeznaczone do tej aktywności są węższe niż inne (65-75 mm). Ta forma aktywności uprawiana jest głównie przed doświadczonych narciarzy, dlatego narty do speedtouringu są raczej sztywne i twarde, co pozwala na rozwijanie znacznych prędkości.
Freeride to aktywność nastawiona na eksplorowanie dziewiczych terenów i pokonywanie zjazdów (czasami z pomocą wyciągów). W tym przypadku narty mogą być cięższe i szersze. W przypadku świeżego śniegu sprawdzą się deski o szerokości od 95 do 105 mm, zaś w bardziej wymagających warunkach terenowych lepsze będą narty o szerokości w granicach 110-120 mm. Producenci stosują także klasyczny camber dla lepszej stabilności oraz rocker na dziobie, który ułatwia wchodzenie w zakręty. Narty do freetouringu charakteryzują się również podwyższoną wytrzymałością (wzmocnienia na bocznych ściankach) i lepszą amortyzacją wstrząsów niż inne rodzaje desek.
Narty skiturowe należy dobrać do rodzaju aktywności, a także poziomu zaawansowania i wzrostu. Ogólna zasada jest taka, że po ustawieniu nart pionowo przed sobą, ich koniec powinien znajdować się pomiędzy ustami a czubkiem głowy. Dla osób początkujących odpowiednie są narty o krótkim i wąskim kształcie (będą dobre na długą wspinaczkę i wąskie skręty). Z kolei bardziej doświadczeni skiturowcy często wolą sięgać po dłuższe i szersze narty, które ułatwiają wędrówki po głębokim śniegu. Przy dużych prędkościach, szerokich skrętach i jeździe z dodatkowym obciążeniem (np. plecakiem lawinowym) warto wybrać narty równe wzrostowi lub nieznacznie wyższe (nie więcej niż 10 cm).